PREKEN van Marcel Heyndrikx SVD

7e ZONDAG VAN PASEN. (A) - 7 en 8 mei 2005 1e Lezing: Hand. 1:12-14. Evangelie: Joh. 17:1-11 a. Zusters en broeders, Het laatste wat Jezus van Nazareth aan zijn leerlingen heeft meegegeven, het laatste wat hij van zichzelf aan hen heeft laten zien, dat is volgens de evangelist Johannes zijn manier van bidden geweest. Bij de laatste maaltijd die ze samen hebben gebruikt, heeft hij nog allerlei dingen aan zijn leerlingen meegedeeld. Johannes heeft die samengevat ie een afscheidsrede. Ineens echter gaat die afscheidsrede over in een gebed. Het begin ervan is al indrukwekkend: "Vader, mijn tijd is gekomen". Dat is de inleiding van dat gebed. En het eindigt er mee dat hij na afloop met zijn leerlingen naar buiten gaat, naar de Hof van Olijven. Het is een gebed op de valreep. Bijna met de klink van de deur in zijn hand. Wat is er nu speciaal aan dat gebed? Je zou dat zo kunnen omschrijven: Jezus houdt zijn leven tegen het licht. Datgene wat hij heeft gedaan bekijkt hij in het licht dat van zijn opdracht, van wat hij als zijn taak zag, uitgaat. En in dat licht kijkt hij ook vooruit, naar wat er nu op hem toe komt. En dat brengt hij voor God. Je leven zo bekijken -dat deel van je leven dat achter je ligt, en dat stukje leven dat op je toekomt- je leven zo voor God brengen, ik denk dat het een mens van dienst zou kunnen zijn. Het eerste dat ik van deze manier van bidden verwacht is, verheldering. De situaties waarin een mens zich bevindt zijn soms verward, onoverzichtelijk, daardoor ook benauwend. Wanneer je je situatie zo tegen het licht houdt, je het licht van wat je als je eigen opgave ziet er op laat schijnen, het licht ook dat uitgaat van leven en leer van Jezus van Nazareth, dan kan het zijn dat daardoor het wezenlijke sterker naar voren komt -zodat het duidelijker is wat je moet gaan doen. Het tweede wat door deze vorm van bidden tot stand kan komen is een soort uitzuivering. In een mensenleven, in wat wij doen of geneigd zijn te doen, spelen allerlei motieven door elkaar. Nobele en minder nobele, egoïstische en altruïstische. De situatie waarin je staat zien in het licht dat in je is, en in het licht dat van Jezus van Nazareth uitgaat, kan zuiverend werken op de drijfveren die ons motiveren. Het derde wat deze vorm van bidden bewerken kan is: het kan ons steun en sterkte schenken. Wanneer een mens in het licht van zijn of haar geweten, en in het licht van Jezus' persoon en boodschap, iets herkent als een opgave die moet worden vervuld, dan wordt die zaak niet per se aangenamer; ze wordt ook niet noodzakelijk lichter, maar een dergelijk inzicht geeft een mens wel een soort toegevoegde kracht om dat werk te kunnen doen. Ik kreeg een tijdje geleden een boekje in handen over de Haagse Schilderswijk. Het is een wijk met overwegend allochtonen, Turken,Marokkanen,Ghanesen, Chinezen, Indiërs, Pakistani enz. Er woont daar ook een doktersechtpaar. Hij is huisarts, begeleidt hongerstakers, werkt in de Scheveningse gevangenis, hij is verder ook diaken. Zij is pastor. Ze voeden samen vier kinderen op en vangen mensen op die van geen hout pijlen meer weten te maken. In die brochure vertellen ze over hun leven. In die samenhang zeggen ze ook iets over hun gebed. "Enkele malen per dag trekt bet gezin zich terug in de kleine gebedsruimte in huis. Om even aandacht te hebben voor elkaar en de kinderen, maar ook om af en toe eens tijd te mogen vallen. Om gevoelens van machteloosheid en grote zorgen even in Gods handen neer te leggen. Daarna kunnen we weer verder". (1) Ik denk dat deze manier van bidden aansluit bij de wijze waarop Jezus van Nazareth gebeden heeft. En dat was het laatste wat hij van zichzelf aan zijn leerlingen heeft mee willen geven. Marcel Heyndrikx SVD (1) Stichting Haags licht: Geloven in de Schilderswijk. Den Haag, De Nieuwe Haagsche, 1999, 93 pp; pp 8-9. Bidden gaat met woorden maar ik doe het liever zonder. Ik ben opeens een beetje bevangen door het wonder. Toon Hermans - Het Teken - april 2005 p. 252